Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tubulo putas dicere? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Duo Reges: constructio interrete. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

1. Et quidem, inquit, vehementer errat;
2. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem
mihi videri potest.

Hunc vos beatum;

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Poterat autem inpune;

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Si longus, levis;

Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.

1. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?
2. Iam in altera philosophiae parte.

Cave putes quicquam esse verius. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Itaque ab his ordiamur.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Iam in altera philosophiae parte. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

• In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.
• Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.
• Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.
• Idemne, quod iucunde?

Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Nos commodius agimus.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Frater et T.

Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.

Si longus, levis.

Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate.

A mene tu?

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat?

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Cur post Tarentum ad Archytam? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Velut ego nunc moveor.

Quod autem patrocinium aut quae ista causa est voluptatis, quae nec testes ullos e claris viris nec laudatores poterit adhibere?

Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae
perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum
sit in singulis, extrema conclusio est.

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse
debilitari dolore, frangi, succumbere.

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Sed ille, ut dixi, vitiose.

• Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.
• Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?
• Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
• Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
• Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.
• Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. A mene tu? Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Haeret in salebra. Si longus, levis. Minime vero, inquit ille, consentit. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Cur post Tarentum ad Archytam? Vide, quaeso, rectumne sit. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quis hoc dicit? Quid de Pythagora? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. At coluit ipse amicitias. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.